Dochody z Kanału Sueskiego znacząco zmalały, niemal o połowę, co z pozoru mogłoby niepokoić władze w Kairze. Istniały opinie sugerujące, że Egipt powinien zająć stanowisko przeciwko rebeliantom Huti, jednakże z wielu powodów jest to nierealne. Ostatecznie, egipski rząd zdołał dostrzec pewne pozytywy w tej sytuacji, które mogą okazać się niekorzystne dla nas w Europie, zmuszając nas do głębszego sięgania do kieszeni, podczas gdy Egipt nie poniesie znaczących strat - zauważa Łukasz Przybyszewski, prezes Fundacji Abhaseed.
W szczegółach, Egipt nie zamierza podejmować otwartych działań przeciwko Huti, ograniczając się jedynie do minimalnych prywatyzacji. Pozycja armii w gospodarce pozostanie nienaruszona, mimo aspiracji międzynarodowych instytucji finansowych. Kwestia prywatyzacji Kanału Sueskiego nie jest nawet rozważana, a spadek dochodów ma zostać zrekompensowany przez podwyższenie opłat tranzytowych.
Na początku roku zaobserwowano znaczący spadek przychodów z opłat za przeprawę przez Kanał Sueski o 46% w porównaniu z rokiem poprzednim, co przełożyło się na 36% mniej statków korzystających z tej trasy. Egipt liczył na dochody, które pokryłyby deficyt bilansu płatniczego, jednak ostatecznie brakowało niewiele do osiągnięcia tej kwoty.
Teoretycznie, Huti utracili źródło danych wywiadowczych po neutralizacji irańskiego okrętu szpiegowskiego przez USA, co mogłoby skłonić armatorów do ponownego wyboru trasy przez Kanał Sueski, zakładając, że ryzyko staje się akceptowalne.
Egipt, mimo kryzysu związanego z Kanałem Sueskim, znajduje się w korzystnej pozycji negocjacyjnej względem Międzynarodowego Funduszu Walutowego, mając szansę na uzyskanie znaczącego wsparcia finansowego w zamian za przeprowadzenie reform gospodarczych. Egipt jest otwarty na inwestycje, szczególnie z regionu i Europy, ale nie należy spodziewać się szybkiej i szeroko zakrojonej prywatyzacji kontrolowanych przez wojsko przedsiębiorstw.
Ostatecznie, sytuacja wokół Kanału Sueskiego i konflikt z Huti stanowią dla Egiptu pewien atut w negocjacjach międzynarodowych i kształtowaniu polityki gospodarczej, niekoniecznie prowadząc do natychmiastowych i radykalnych zmian w strukturze ekonomicznej kraju.